Watertrappelen

We zijn met z’n drieën. Herder Pieter met hond Brit voorop, dan de 60 schapen en daarachter vrijwilligster Helene en ikzelf met maatje Kita . Alle drie zijn we opvallend getooid met reflector hesjes. De stroom gaat van de netten af (waar de schapen achter staan), de netten worden geopend en de kudde zoekt zijn weg naar de vrijheid. De dames hebben er goed zin in en we moeten stevig doorlopen.
Qua beleving is dit verplaatsen niet te vergelijken met het lopen met de kudde in Midden-Delfland. In Midden Delfland ben ik aan het “kuieren” en hier ben ik op mijn leeftijd met een heuse “speedmars” bezig. Het zweet staat op mijn rug en de handschoenen gaan uit.

Op het eerste stuk weg (doodlopend) hebben we nog met een automobiliste te maken met een kort lontje. De schapen lopen over de hele breedte van de weg, dat is het veiligste, maar dat betekent wel dat een aankomende fietser of scooter even moeten wachten, totdat de kudde is gepasseerd.
Komen ze van de achteren dan moeten ze iets langer wachten en dat geldt natuurlijk ook voor auto’s. We proberen dan binnen 5 min een zijweg te zoeken, waar we dan eventjes de kudde parkeren zodat de auto verder kan.

Deze automobiliste vindt dit blijkbaar veel te lang duren en heft haar armen in de auto ten hemel! Tja… een gesprek is niet mogelijk en… laat maar. Kort lontje. We gaan verder, steken de lange Watering over, lopen langs/door de tuin van George Jansen (sorry George, maar die begonia deed het toch niet zo goed meer), langs het gemaal en we komen in de buurt van de Wollebrand. We lopen evenwijdig aan de Bloemenroute, veel verkeer op de Bloemenroute, getoeter en opgestoken handen. Leuk!!

Aan de voorkant zie ik een scooter aan komen, achter de kudde is een wachtende racefietser, onze aandacht gaan naar deze weggebruikers, de honden drijven de schapen naar de zijkant om ruimte te maken voor het verkeer. Plotseling zie ik Pieter, die altijd voorop loopt, aan de achterkant van de kudde!

Hij ligt op de grond, zijn buik en armen bengelen boven de vaart. De vaart wordt aan beide kanten gevormd door hoge damwandprofielen, dus er is nergens een graskant. Het water ligt ruim lager, met andere woorden de “oever” is meer dan een meter hoog!
Eerst denk ik dat Pieter gevallen is (doet hij wel meer, als de schapen te veel druk zetten), maar dit keer is dat niet zo. In zijn oplettendheid (Pieter heeft HTS gedaan, kon dus vroeger ook al goed leren) heeft Pieter gezien dat er een schaap van de kade door zijn mede-schapen in het water geduwd is!

Hij probeert met al zijn energie het schaap boven water te houden. Snel gooi ik mijn staf en herdershoed neer in het gras en werp mij op de grond. Met mijn heupen op het ijzeren damwandprofiel (lekker hoor als je heup-artrose hebt…) graai ik met mijn handen naar het schaap dat beneden in het water ligt. Wat is een meter dan diep!

“Pak zijn linkerpoot” sist Pieter, terwijl hij verwoede pogingen doet om het rechterpootje van het schaap te pakken. Inmiddels is de schapenvacht vol gezogen met water. Met vereende krachten halen we met z’n tweeën het hevig geschrokken schaap op de kant. Nahijgend (ik hoeft vanavond niet meer naar de sportschool) zie ik een flits de kudde al verder op het pad. Helene, de fietser, de scooterrijder en de twee honden kijken ons met grote ogen aan… en ik zie ze denken… “Wat een helden!!!”

Geen tijd voor euforie of applaus, ik overweeg snel of het schaap nog mond-op-mond-beademing nodig heeft, maar dat is niet het geval. Het natte schaap zoekt in sneltreinvaart kudde op en vindt daar bescherming en veiligheid. We vervolgen onze weg en de kudde komt veilig in de Wollebrand aan.

Gelukkig is het goed afgelopen. Door het snel reageren van herder Pieter waren we nog net op tijd, maar Pieter was te laat geweest als het arme schaap niet had gedaan wat hij de eerste minuten in het water moest doen namelijk:

watertrappelen!!!!